مقایسه زیست پذیری بافت های فرسوده و تاریخی محلات منطقه 12 شهر تهران

نوع مقاله : مقاله مستخرج از رساله دکتری

نویسندگان

1 دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد چالوس، چالوس، ایران

2 استادیار جغرافیا و برنامه ریزی روستایی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد چالوس، چالوس، ایران

3 استادیار جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد چالوس، چالوس، ایران

10.22034/jsc.2020.210506.1160

چکیده

بافت‌های فرسوده و تاریخی درون بخش‌های قدیمی و میانی شهرها به دلیل شرایط خاص اقتصادی، اجتماعی و کالبدی خود، موجبات فرسودگی و شکاف عمیق با سایر بخش های شهری را پدید آورده است. پایین آمدن منزلت اجتماعی و اقتصادی و نابسامانی‌های کارکردی و کالبدی این بافت‌ها به همراه افت بسیار شدید کیفیت محیطی زیست شهری، ضرورت توجه به زیست پذیری این محدوده‌ها از شهر را بیش از پیش نموده است. در این راستا تحقیق حاضر با روش توصیفی ـ تحلیلی به بررسی و اولویت‌بندی عوامل موثر بر زیست پذیری بافت‌های فرسوده و تاریخی منطقه 12 شهر تهران در راستای پایداری محلات شهر پرداخته است. جامعه آماری ساکنین بافت فرسوده و تاریخی منطقه 12 است که حجم آنها با استفاده از فرمول کوکران تعداد 384 نفر می‌باشد. روش جمع آوری داده‌ها اسنادی ـ کتابخانه‌ای و با استفاده از ابزار پرسش‌نامه است. برای تجزیه و تحلیل و همچنین آزمون فرضیه‌های تحقیق از مدل‌های ویکور، روش درون یابی داده‌های ( idw) و همچنین آزمون t test استفاده شده است. نتایج پژوهش حاضر نشان می‌دهد که منطقه 12 به‌طورکلی به لحاظ شاخص‌های زیست پذیری در وضعیت نسبتاً مطلوبی قرار دارد. همچنین گستردگی و پراکندگی لکه‌های شرایط مطلوب و نامطلوب حکایت از وضعیت نسبتاً مطلوب مؤلفه‌های مورداستفاده پژوهش در منطقه 12 دارد، که این موضوع در محله بهارستان بیشتر نمایان می‌باشد. در مقابل محله های بازار و پامنار در وضعیت نامطلوبی به لحاظ شاخص‌های زیست پذیری قرار دارند.

کلیدواژه‌ها

فایل ها

اشتراک گذاری

ارجاع به این مقاله

آمار